Ahir vakit ümmeti olarak bizler, Rasulullah’ın haber verdiği ve kardeşleri olarak dua ettiği güç vakitte yaşamaktayız. Bir yandan ferden imanı koruma etmenin adeta “Ateşten Gömlek” giymek üzere güç olduğu, öbür yandan ümmet olarak paramparça bir halde dağılıp her bir kesimin yaşadığı coğrafyada zulüm ve gözyaşının kol gezdiği bir çağda yaşıyoruz.
İnsaf, vicdan ve merhamet hislerinin yitirildiği, zulmün sıradanlaştığı ve zalimin dayanak bulduğu bir çağ bu hak ve hukuk tanımayan terörist İsrail devleti, çocuk, yaşlı, bayan demeden mazlum Filistin halkının üzerine bombalar yağdırıyor. Gözü dönmüş caniler, dünyanın gözleri önünde Filistinli temiz kardeşlerimizi katlediyor. Kan ve gözyaşından beslenenler, Kudüs ve etrafındaki Müslümanları, baskı ve şiddetle konutlarından, yurtlarından çıkarıyor, yaşama haklarını ellerinden alıyor. Mabet dokunulmazlığını hiçe sayıp Mescid-i Aksâ’nın maneviyatını çiğniyor.
Bu zulmün durması için her gün dünyanın birçok yerinde şovlar yapılıyor, herkes zulmün durması için imkanları dahilinde bir hal ortaya koyuyor. Pekala bir Müslüman’ın zalim ve zulüm karşısındaki hali nasıl olmalıdır?
Mümin, zulme taraftar olmaz ve zulmü alkışlamaz. Zulüm karşısında susmaz, zalimin sesi olmaz. Müminin gönlü asla zulme razı değildir. Mümin, hak ve adaletin yanındadır, zulmün karşısında sürekli dimdik ayaktadır. Mümin, zalime hasım, mazluma umuttur. Yeryüzünün her neresinde olursa olsun kanayan bir yara gördü mü ciğeri yanar. Çünkü o, Hakk’a tabidir ve Hak yolunun yolcusudur. Mümin bilir ki hak ve adaletin hizmetinde olduğu sürece Allah’ın rahmeti ve yardımı kendisiyle birliktedir. Hakkı tutup kaldırdığı sürece zalimler asla mazluma ve mağdura ziyan veremeyecektir.
Ancak her Müslüman’ın her sorun karşısında birebir derece sorumlu olmayacağı da açıktır. Bu mevzuyu Kitap, sünnet ve Ehl-i sünnet alimlerinin görüşleri çerçevesinde incelediğimizde şunları görürüz: İslam’da “insanın gücünün üstünde” bir sorumluluk yoktur.
“Bir kötülük gördüğünüz vakit elinizle ortadan kaldırın, gücünüz yetmezse lisanınızla karşı çıkın, ona da gücünüz yetmezse kalben buğzediniz. Ki bu da imanın en zayıf mertebesidir.”
manasındaki hadisten de anlaşıldığı üzere, bir berbatlığa, bir zulme karşı koyma sorumluluğu, şahısların güçleri nispetinde farklı biçimlerde ortaya çıkıyor.
Maddi güce sahip olanların berbatlığa fiilen müdahale etmesi, buna gücü yetmeyenin diliyle/sözleriyle karşı çıkması, buna da gücü yetmeyenlerin kalben ona buğzetmesi, asla taraftar olmaması icap eder. Bu hadisi yorumlayan İslam alimlerine nazaran, fiilen berbatlığa müdahale etmek, gücü elinde tutan görevli insanların, yani devletin ve emniyetin vazifesi; lisan ile düzeltmek/karşı çıkmak, alimlerin görevi; kalben buğzetmek ise diğerlerinindir. Hz. Huzeyfe’nin tabiriyle gücü nispetinde bu üç vazifeden birini yapmayan kimseler artık birer “canlı cenaze” kararındadır.
Allah Hud Müddeti 113. ayette, zalimlere karşı sergileyeceğimiz hali net bir halde bize bildirir: “Zalimlerin yanında olmayın; sonra ateş sizi de yakar. Allah’tan öbür dostlarınız olmadığına nazaran bir yerden yardım da göremezsiniz!”
Yüce Allah, zulmün her türlüsünü haram kılmış, Müslüman-kâfir ayrımı yapmaksızın zalimlere eğilim gösterilmemesini, yaptıkları kötülüklerin güzel karşılanmamasını ve onların yanında yer alınmamasını emretmiştir. İslâm’ın genel bir kuralı olarak Allah ve Resulü’nün buyruğuna uygun davranmayan kimsenin yanında yer alınmaz ve bu türlü bir âmirin dahi buyruğuna itaat edilmez.
Peki Allah bu zulme neden müsaade verir? Ebû Mûsâ el-Eş’arî’den rivayet edildiğine nazaran Resulullah (sav) şöyle buyurdu: “Hiç elbet Allah zalime mühlet verir. Onu yakalayınca da kaçmasına fırsat vermez.” Sonra şu ayet-i kerimeyi okudu: “Rabbin, zalim bir kasaba halkını yakalarken işte bu türlü yakalar. O’nun yakalaması nitekim çok acı ve çetindir.” (Hud–102)
Allah Teâlâ, suçluları cezalandırmada ivedi davranmaz. Onların kabahatlerinden, zulümlerinden ve kötülüklerinden pişmanlık duyup tövbeye yönelmeleri için kendilerine mühlet verir; onlara müddet tanır. Kâfirler, küfürden imana; zalimler, zulümden adâlete, âsiler isyandan ibadete; günahkârlar, günahtan tövbeye; sapıklar, dalâletten hidayete yönelebilirler.
Bu hadis, dünyada mazlumlar için bir teselli kaynağıdır. Kendilerine verilen fırsat ve mühlete kapılıp aldanmasınlar diye, zalimler için de önemli bir tehdit teşkil eder. Allah Teâlâ, bu gerçeği şöyle beyan etmektedir: “Sakın zalimlerin yaptığından Allah’ı gafil sanma! O, yalnızca onları, gözlerin dehşetten donup kalacağı, bir noktaya dikilip bakacağı bir güne erteliyor.” (İbrahim-42)
