Cumhuriyetin 100. yılında büyük hazırlıklar yapan Türkiye, bu hedefle Türkiye Yüzyılı vizyonunu ortaya koydu.
Maarif Platformu Lideri Prof. Dr. Osman Çakmak da Türkiye’nin Türkiye Yüzyılı vizyonundaki en kıymetli eksikliğe dikkat çekerek, yer alması gereken asıl önceliklere dair bir yazı kaleme aldı. Türkiye Yüzyılı projesindeki “maarif davamız” boşluğunu anlatan Çakmak, bu emelle hazırlanan “Maarif Platformu Ulusal Eğitim Çağrısının” muhtevasını özetledi.
Çakmak, ‘milli eğitim’ vurgusu yaptığı yazısında “Türkiye şayet kendi eğitim ve bilim-üniversite modelini teşkil ederse, evvel gönül coğrafyamızda sonra, Dünyada bir eğitim merkezi haline gelebilir; ülkemiz eğitim model ve araçlarının en büyük ihracatçısı halini alabilir. Fakat bu yolla hasebiyle bir medeniyet ve kültür merkezi haline gelebilir”. dedi.
“Maarif Platformu, “Türkiye Yüzyılı Projesi”nin en değerli basamağının yerli ve ulusal bir muhtevaya sahip eğitim sistemi ve müfredatı olduğunu düşünüyor. O yüzden eğitimden maarife, öğrenciden talebeye, öğretmenden muallime, ilimden irfana geçişi önceleyen, eğitimi bilgi problemi olmaktan çıkarıp medeniyet problemi haline getirilmesini isteyen bir ‘milli eğitim’ daveti yaptı.
Platform olarak, “Türkiye Yüzyılı Projesi”nin en değerli basamağının yerli ve ulusal bir muhtevaya sahip eğitim sistemi ve müfredatı olduğuna inanıyoruz.
Milli Eğitim Davetinde, eğitimi tekniğe ve sathi tahlillere boğulmaktan kurtaracak temelli formülleri gündeme getirilmektedir. Medeniyetimize, kültürümüze, kıymetlerimize ve çağa muvafık bir anlayışla ders kitapları ve müfredat geliştirme üzerine de ilmi ve felsefi çalışmalar yapılması teklif edilmektedir.
Çağrıda, son seçim sonuçlarının düzgün tahlil edilmesi ve çıkarılan derslerden ortaya çıkan tahlillerin bir an önce uygulamaya geçirilmesi de yer almaktadır.
Son seçimin verdiği en çarpıcı dersin şu olduğuna inanıyoruz: Hükümetin yürüttüğü kalkınma atılımları maarif ve kültür dikkate alınmadan yürütüldüğünden “fikri iktidar” şimdi tesis edilemedi. Son yirmi yıl içinde dev hizmetlerin altına imza atıldı. Hayal denilenler gerçekleştirildi. Terör bastırıldı. Bütçeden en büyük hisse eğitime ayrılmıştı.
Bu başarılara karşın ülkenin ulaştığı seviyeyi takdir etmeyen, savunma sanayiin yüz akı projelerle iftihar edemeyen, hatta ülkede keyifli olmayan ve dışarıya kaçmak isteyen gençlerin çoğalmasını nasıl açıklayabiliriz? Refahı artan kısmı ve bilhassa gençlerin tercihlerine baktığımızda son derecede düşündürücü bir tablo ortaya çıkmaktadır.
Son yirmi yılda Hükümet öbür alanlarda onca yenilikler ve gelişmeler ortaya koyduğu halde eğitimin çağdışı felsefi temellerini ve geri kalmış epistemolojik temellerini yerinden oynatamadı.
Gençlik ortasında inançsızlık, kimliksizlik ve sorumsuzluk dalga dalga yayılıyorsa; aşağılık kompleksi genel bir araz halini almışsa bunda, tarihi gerçeklere, kültür ve medeniyetimize, inanç ve kıymetlerimize ayna olamayan mevcut müfredatın hissesi büyüktür.
Bu çerçevede kendimize soracağımız en kıymetli bir soru şu olmaktadır: Büyük bir uğraş ile tarihimizdeki ve medeniyetimizdeki zenginlikleri ortaya çıkaran günümüzün en büyük bir bilim tarihçisi Fuat Sezgin’in ortaya çıkardığı bilim tarihi gerçekleri müfredatta hak ettiği yeri alamadı. Dünyaca ünlü bilim tarihçisi Fuat Sezgin, Ortaçağda bilimin kurucularının ecdadımız ve Müslümanlar olduğunu kapsamlı çalışmaları ile ortaya çıkardı. Bu gerçekler Batılılarca da kabul edildiği halde müfredatçılarımızca hala görmezden gelinmektedir.
Sezai Karakoç, eğitimin maksadını yitirdiğine, hedefsiz ve misyonsuz sürdürülen bir faaliyet halini aldığına dikkat çeker. Türkiye’nin Maarif Davası başlıklı yapıtında Nurettin Topçu, ‘hedefsizliği” temel sorun olarak görür ve “eğitim sisteminin bütün kademelerinde ‘ruhsuzluk’ hâkim” diyerek eğitimin kökündeki soruna dikkat çeker.
Bediüzzaman “Bizim düşmanımız cehalet, zaruret, ihtilaftır” derken; bu düşmanlara karşı “sanat, beceri ve ittifak” üçlüsünü tahlil olarak sunar. Zira okullarımızın yetersizliğinin kaynağı; (1) Öğrenilenlerin beceriye dönüşememesi (hikmet/ marifet/ideal yerine kuru bilgiye/sınava odaklı eğitim) (2) Sanat ve meslek öğretememesi (meslek okulların vefata mahkum edilmesi; uygulama ve araştırmadan yoksunluk) (3) Eğitimin muhakeme ve düşünme yeteneğini geliştiremeyen ezberci-tek doğrulu yapısı ile ihtilafların ve karmaşanın kaynağı olmasıdır.
Çağın İmam-ı Gazalisi üzere, günümüz sorunlarına reçete sunan Bediüzzaman yalnızca itikat konusunda değil, eğitim/bilim, hakikat, edebiyat, sanat ve belagat bahislerini yine fikir süzgecinden geçirdi ve kendi bakış açımızı teşkil etti. Başta Türkiye olmak üzere İslam âleminin geri kalmışlığına-fakirliğine, ihtilaf ve ırkçılık illetine ve cehalete karşı tahlil formülü ve çıkış yolları sundu.
Hulasa, Türkiye’deki eğitim sisteminin temel çıkmazı, yönsüzlüğü, medeniyet tezlerini yitirmesi ve kendi pahalı fikir adamlarımızı dikkate almamasıdır. O halde asıl gereksinimimiz olan şey, insanımızı içine düştüğü taklitçilik ve eziklik komplekslerinden kurtaracak, kendi kurucu şahsiyetlerini ve kendi bilimini ve kendi referans sistemlerini kuracak bir modelinin hayata geçirilmesidir.
Eğitimi okula ve binalara hapseden merkezi imtihanlar, kanser üzere eğitim sistemini çürütmekte, içini yiyip bitirmektedir. Mecburî eğitim; meslek icrasını, ziraat faaliyetlerini, üretim ve girişimcilik hissini öldürmekte ve herkesi üniversitede okumaya ve terlemeden kazanma yollarına yönlendirmektedir. Her girenin mezuniyetine yol veren üniversite eğitimi ve mevcut merkezi imtihan sistemi, alakasız bölümlerde bile üniversite diploması alma isteğini doğurmaktadır. Bu yüzden ülkemiz Almanya ile yaklaşık birebir nüfusa sahip olduğu halde üç kat daha fazla üniversite öğrencisine sahip bulunmaktadır.
Mevcut müfredat ve ders kitaplarından tarihimize ve kültürümüze ilişkin kıymetleri ve kutsalları kovan mevcut müfredatla yol alamadığımız ve oburlarının kuralları ile kral halini alamadığımız yıllarca görüldü. Tahlil sanatı ve bilgiyi ahlak ve maneviyat içerisinde öğretecek, eğitimi bir medeniyet yürüyüşü haline getirecek yeni bir yapılanmada görülüyor.
Sağlık, hukuk, eğitim üzere akla gelen her kamu kesiti ticaret alanı haline gelmişse, her fırsatı menfaate dönüştüren ticaret anlayışının ortadan kalkması için yapacaklarımız aşikâr: Eğitim; yaratılış, mizaç ve öğrenme profilini temel alan düzleme çekilirse; “kuşu yüzmeye ve balığa uçmaya” zorlayan yapıdan kurtarılacaktır. Birebir biçimde bizden Batı’ya geçen ve bugün Almanya üzere Batı ülkelerinde başarılı bir formda uygulanan usta-çırak ilgisine dayalı mesleksel eğitim adaplarının çağa uygun olarak yine gündeme getirilecektir.
Kutsalı kalmayınca müfredatın, ulusalı kaybolunca eğitimin makamını her türlü menfaate alet eden yetkililer çoğalmaktadır. Yalnızca bilgi öğreten ve malumat istifçiliği ile yetinen eğitimin ticarete ve her türlü bağlantılara ahlakî otorite getirmesi mümkün olamamaktadır. Malumat istifçiliği ile yetinen eğitim yolsuzluklara deva olamamakta; helal ve haramı, töre ve ahlakı yerleştirmek mümkün olmamaktadır. Tahlil, ecdadımızın geçmişte Lonca teşkilatı (ahilik okulu) örneği ile gösterdiği üzere sanat ve mesleği ahlak içinde öğretmektir. Zira öğrenmek zekânın, yapmak ahlâkın işidir.
İlmin bayan ve erkeğe farz olduğu medeniyetimizde “eğitim” ve “zorunlu” sözünün yan yana gelmesi, ülkemizdeki en büyük eğitim yanlışlarından birisidir. 4+4+4 mecburî eğitimi köyü boşaltmanın ve mesleği öldürmenin aracı oldu. Endüstrici esnaftan daima duyduğumuz kelam: “Çırak bulamıyoruz“. Hangi iş verenle karşılaşsanız nitelikli orta işgücü bulamamaktan şikayet etmektedir. Diploma fabrikaları haline gelen üniversiteler nedeniyle, buradan mezun olan gençlerin ve ailelerin beklentileri yükseliyor. Bu mezunlar orta iş gücüne talip olmuyor. Hâlbuki bir üniversite mezununa karşılık piyasada en az beş on kat insan gücüne muhtaçlık var. En yüksek işsizlik oranının üniversite mezunları ortasında olmasına bakarsak plansız yükseköğretim SOS veriyor. Üniversite mezunlarına ülkenin muhtaçlığı yok. Çocuklarınızı üniversitelere gönderip hayatlarını karartmayın davetinde bulunuyorlar patronlar. Mesleksel eğitimin değil lisenin mecburî olduğu şu ortamda meslekler yavaş yavaş mevte mahkûm oluyor.
Ülkemizde yerli ve ulusal eğitim/maarif potansiyellerinin ve alternatiflerinin yönünü/önünü tıkayan tevhid-i tedrisat, Ulusal Eğitim Temel Kanunu ve tekelci müfredat; halka karşın, kendi halkını dışlayan ve ona güvenmeyen uygulamalardır. Ülkemiz için yerli eğitim modelleri geliştirenler hiç gündemde olmadıysa, sebebi Tevhid-i Tedrisat uygulamasıdır.
Müfredat üzerindeki tevhid-i tedrisat üzere tekelci yapının, merkezi müfredat uygulamalarının kalkmasının en kıymetli getirisi kendimize ilişkin özgün modelleri hayata geçirme talihinin doğması olacaktır. Tahlil insanımıza bırakılsaydı, bin yıldır ülkeye âlim, arif ve hâkim beşerler yetiştiren ecdadımızın büyük bir muvaffakiyetle uyguladıkları okul sistemleri, çağın gerekleri ile birleşerek tekrar arz-ı endam edecekti.
Tevhid-i tedristla öğretmenlerin çağdaş dünyada vizyonlarını daraltan müfredat monopolünü kaldırdığımızda çocuklara hayattan uzak çağdışı müfredatlar, dayatılmış olmaktan kurtarılacaktır. Okullarımızın, kendini besleyen kaynaklarına dönerek, köklerini bulması ve ruhuna/manaya kavuşmasının kısa ve kestirme bir yolu varsa o da: Müfredat monopolünün kaldırılması, tevhid-i tedrisat uygulamasına son verilmesidir.
Türkiye şayet kendi eğitim ve bilim-üniversite modelini teşkil ederse, evvel gönül coğrafyamızda sonra, Dünyada bir eğitim merkezi haline gelebilir; ülkemiz eğitim model ve araçlarının en büyük ihracatçısı halini alabilir. Lakin bu yolla münasebetiyle bir medeniyet ve kültür merkezi haline gelebilir.
Türkiye tarihi ve kültürel birikimi ile geçmişte İslami bedellerle insanlığı kucakladığı aslî misyonuna, yüzyıllar uzunluğu verdiği karşılıksız hizmet rolüne tekrar çağrılıyor. Sayın Cumhurbaşkanımızın yalnızca İslam âlemi ve Afrika’dan değil, Balkanlardan ve dünyanın pek çok yerinden, hatta uzak kıtalardan bile gördüğü büyük teveccühün ardında bu davetin olduğunu düşünüyoruz.
Münasebetiyle Türkiye yüzyılı yalnızca ülkemizde değil tüm başka ezilen ve sömürülen insanlığın kurtarılmasına ve bu tarihî role bir davet manasına geliyor.
Ülkemize eğitimle ilgili bahislerde fikir, niyet, plan, proje ve bilgi üretmek için bir ortaya gelmiş hamiyetperver gönüllülerden oluşan Maarif Platformu olarak, ömrünü vatan ve milletine adayan çok değerli Cumhurbaşkanımıza ve yürütmeyi elinde bulunduran takımlarımıza güveniyoruz ve Türkiye yüzyılı gayesinin en kısa vakitte gayesine ulaşacağına inanıyoruz.
Bu nokta-i nazardan Maarif Platformu olarak müktesebatımızca ortak sıkıntımız, ortak sıkıntımız olan maarif davamıza elimizden gelen her türlü katkıyı sunmak noktasında hazır olduğumuzu maalmemnuniye söz etmek isteriz.”
