Adalet Bakanlığı’nın “uzun boşanma süreçlerinin şiddete ve ekonomik meşakkatlere yol
açtığı, tarafların ikinci evliliğini yapamadığı” gerekçesiyle nafaka, mal rejimi, tazminat ve
velayete ait kararların boşanma gerçekleştikten sonra karara bağlanması ile ilgili bir
düzenleme üzerine çalıştığını Aralık ayından beri çıkan haberlerden takip ediyoruz.
İktidarın 3 yıldır üzerine çalıştığı lakin bayan hareketinden ve toplumdan gelen tepkiler
üzerine rafa kaldırmak zorunda kaldığı yoksulluk nafakasını sonlandırma çabalarının
da yine gündeme geldiğine şahit olmaktayız. Bayanları toplumsal eşitsizliklerden
koruyan haklara yönelik değişiklik teşebbüslerinin hiçbiri, bayanların gereksinimleri ve talepleri
doğrultusunda şekillenmiş değil. Görünen o ki iktidar, İstanbul Sözleşmesi’nden
toplumdaki tüm itirazlara karşın, hukuksuzca ve bayanlar aleyhine yaratacağı sonuçları
bilerek bir gecede çekildiği üzere yeniden bayanları yakından ilgilendiren hususlarda bağımsız
bayan örgütlerinin görüşlerini görmezden geliyor; toplumsal cinsiyet eşitliği tersi, kadın
düşmanı kümelerin talepleri doğrultusunda haklarımıza akının önünü açıyor.
Türkiye 10 yılı aşkın bir müddettir hukuk devleti normlarından adım adım uzaklaşırken,
kazanılmış haklarımız, iktidar tarafından tek tek aşındırıldı. Maddelerin ve politikaların
toplumsal gereksinimlere nazaran, iştirakçi ve demokratik yollarla yapılmasına dair esasen sınırlı
olan istişare kanalları ise artık göstermelik de olsa işlemeyecek formda tahrip edildi.
İktidar, bu anti-demokratik tertibi kamuoyunda tartışılmadan meclisten geçen maddelerle,
gece yarısı yayınlanan cumhurbaşkanı kararları ve genelgeler yoluyla tesis etmekte.
Toplumsal cinsiyet eşitliği gayretine karşı devlet güdümünde artan taarruzlar ise,
AKP iktidarının neoliberal, muhafazakâr ve ataerkil aile üzerine otoriter bir devlet inşa
etme uğraşının en değerli ayağını oluşturuyor. Bayana Yönelik Şiddetle Uğraş 4.
Aksiyon Planı’nda ya da İnsan Hakları Hareket Planı’nda gördüğümüz üzere1 kadınları
ilgilendiren bahislerde Diyanet’e, giderek daha geniş yetki ve misyonlar tanınması bu
uğraşın göstergelerinden biri. Yeniden yakın vakitte Cumhurbaşkanlığı’nda düzenlenen
nafaka bahisli bir toplantıda bağımsız bayan örgütlerinin görüşleri yer bulamazken
Diyanet İşleri Başkanlığı’nın başrolde olması bizlere bayan haklarının insan hakları ve eşitlik çerçevesinde değil, büsbütün dini referanslar ekseninde ele alındığı fiili bir
sistemin dayatıldığını gösteriyor.
Lakin bayanların yoksulluk, erkek şiddeti üzere temel meseleleri, dini telkinlerle üstü
örtülemeyecek kadar yakıcı. 2021 yılı toplumsal cinsiyet eşitliği uçurum endeksine göre
Türkiye, 156 ülke içerisinde 133’üncü sırada yer alıyor. Bayanlar, 2 erkeklere oranla
istihdama çok daha az katılıyorlar. Bunun en kıymetli sebeplerinden biri mesken ve bakım
işlerinin hane içinde eşit paylaşılmaması, konut içi emek vermekle yükümlü kılınan
bayanların evlendikten sonra istihdamdan ve eğitimden çekilmek zorunda kalmaları.
Türkiye’de konut ve bakım hizmetlerine fiyatsız emek veren, kendi kazandığı rastgele bir
geliri olmayan 16 milyon bayan var.3 Pandemiyle derinleşen ekonomik krizin etkisinin
sürdüğü ve devletin şiddeti ve bayan yoksulluğunu önlemeye yönelik siyasetleri hayata
geçirmediği bir ortamda, getirilmek istenen düzenlemelerin bayanların boşanmasını ve
şiddetten uzaklaşmasını daha da zorlaştıracağı çok açık. Şayet keder gerçekten
boşanmaların uzun sürmesini önlemek, bayanların boşandıktan sonra yoksulluğa
düşmesini engellemekse yapılması gerekenleri daima söyledik, bir sefer daha tekrar
ediyoruz:
Bayanların hakları temin edilmeden boşanmalar sonuçlandırılamaz.
Türkiye’de boşanma davalarının başka tüm davalar üzere uzun sürmesi tarafların, özellikle
de bayanların haklarına kavuşması bakımından büyük bir sorun. Lakin “boşanma
davalarının hızlandırılması” ismi altında nafaka, velayet, tazminat mevzularının boşanma
sonrasına bırakıldığı bir düzenleme ile bayanların haklarını temin etmeden boşanmaların
hızlandırılmasının amaçlandığını görüyoruz. Halbuki boşanma davalarının uzun
sürmesinin önüne geçilmek isteniyorsa, öncelikle yargıda buna sebebiyet veren idari ve
teknik sıkıntıların kaynağı tespit edilmeli ve açıklanacak datalar üzerinden çözümleri
üretilmeli. Boşanma davalarında duruşmaların sık yapılması, yeni aile mahkemeleri
açılması, şahitlerin tek bir celsede dinlenmesi üzere önlemler bunlardan yalnızca birkaçı.
İktidar tarafından önerilen bu yol, bayanlar ve çocuklar için birçok hak kaybının
önünü açacak. Bu düzenlemenin hayata geçmesi, bilhassa bayanların boşanmalarının
önünü büyük oranda tıkayacak. Çünkü Türkiye’de boşanmış bayan olmanın zorluğu, kadın
istihdamının, bayanların mal varlığının ve gelirlerinin düşüklüğü ve giderek artan kadın
yoksulluğu ortada iken nafaka, velayet, tazminat üzere talepler karara bağlanmadan
boşanmak bayanlar için büyük bir belirsizlik ve güvencesizlik demek. Bu durum özellikle
göçmen bayanlar için uygulamada lisan bariyeri, tüzel süreçlere erişimin zorluğu ve devlet yardımlarının erkekler üzerinden veriliyor olması üzere nedenler düşünüldüğünde
daha da büyük kıymet arz ediyor.
Bilhassa zarurî arabuluculuğu yasaklayan İstanbul Sözleşmesi’nden çekilme kararını
takiben aile arabuluculuğunun daima gündeme getirilmesi, bu sistemin bayanlara zorla
dayatılacağını göstermekte. Boşanma sürecindeki taraflar “hızlandırılmış boşanma”
sonrası öbür hususların karara bağlanması için mecburî arabuluculuğa tabi tutulduğunda,
bayan ve erkek ortasındaki eşitsiz güç istikrarları sebebiyle süreç, bayanları tekrar şiddete
açık hale getirme, manipülasyon, baskı ve telkin riski ile karşı karşıya bırakacağından,
bayanların haklarından feragat etmesi riskini taşımakta. Boşanma davalarının çoğunluğu
erkek şiddeti sebebiyle açılıyorken yapılması gereken, boşanma ve boşanmaya bağlı
sonuçların birlikte değerlendirileceği biçimde yargılamanın hızlandırılmasına yönelik
önlemlerin alınmasıdır.
Asıl sorun bayan yoksulluğu, toplumsal cinsiyet eşitsizliği ve bayanların siyasi,
toplumsal ve ekonomik haklarına erişememesi iken bayanların nafaka hakkına
dokunmayın!
Medeni Kanunun 175. unsurunda düzenlenen yoksulluk nafakası, temel olarak
boşanma yüzünden taraflardan birinin yoksulluğa düşmesini engellemeyi emeller. İki
taraf da nafaka talep edebilir. Şahsa yoksulluk nafakasının bağlanması için boşanmaya
neden olan olaylarda öbür eşten daha kusurlu olmaması, kendi gelirinin olmaması ve
nafaka verecek tarafın da nafakayı ödeyebilecek ekonomik gücünün bulunması gerekir.
Uygar Kanunun 176. hususu ise, nafakanın kaldırılma şartlarını düzenler. Kanuna
nazaran yoksulluk nafakası, nafaka alacaklısının evlenmesi halinde tabiatıyla kalkar;
alacaklının evlenmeden fiilen evli üzere yaşaması, yoksulluğun ortadan kalkması ya da
nafaka yükümlüsünün ödeme gücünü büsbütün yitirmesi durumlarında ise ödeyen
kişinin talep etmesiyle mahkeme kararıyla kaldırılabilir.
Anayasa Mahkemesi’nin 2012 yılında verdiği kararda da 4 tabir edildiği üzere
nafakanın özünde, evlilik mukavelesinden doğan dayanışma yükümlülüğü fikri yer
almaktadır. Mahkemenin ortaya koyduğu üzere kanunda yer alan ‘süresiz olarak’
ibaresi, nafakanın süresiz olduğu manasına gelmemektedir. Mahkemenin de tespit ettiği
üzere yoksulluk nafakası, nafaka alacaklısını zenginleştirmez, çünkü nafaka, kanundaki
şartlar gerçekleştiği halde bizatihi ya da mahkeme kararıyla kalkabilmektedir.
Yoksulluk nafakasının hedefi boşanma sonucunda yoksulluğa düşen eşin minimum yaşam
ihtiyaçlarının karşılanmasıdır.
Kadın düşmanı kimi kümeler tarafından yıllardır hiçbir dataya ve belgeye
dayanmayan anlatılar üzerinden bir mağduriyet algısı yaratılmaya çalışılıyor. Oysa
yasa çok açık! “Bir günlük evlilikten sonra ömür uzunluğu çok yüksek miktarlarda
nafaka ödenmesi” üzere argümanların hiçbir gerçekliği ve yasal karşılığı yok.
Nafaka probleminde temel tartışılması gereken, gerek baroların gerekse bağımsız kadın
örgütlerinin araştırmalarında ortaya koyduğu üzere giderek derinleşen kadın
yoksulluğudur. Bayanların boşanma sonucu yoksullaşacağı apaçıkken yoksulluk
nafakası bağlamaktan imtina eden yargıçların tavırlarıdır. Erkeklerin nafaka ödememek
için binbir oyunla gelirlerini saklamalarıdır. Hasbelkader bağlanan nafakaların
ortalamasının ayda 370 TL üzere epeyce düşük ölçülerde olması, 5 bu ölçülerin dahi
tahsil edilememesidir. O denli ki bayanlar yıllardır bu problemleri lisana getirirken kulak arkası
eden iktidar mensupları dahi Türkiye’de nafakaların 66’sının ödenmediğini tabir etmek
zorunda kalmıştır.
TÜİK 2020 bilgilerine nazaran bayanların istihdama iştirak oranı yalnızca 26,3 iken, bu
oran erkeklerde 59,8’dir.7 İstihdama iştirakteki bu uçurum, evlilikte çocuk olması
halinde daha da büyümektedir. 2019 yılında 3 yaşın altında çocuğu olan 25-49 yaş
kümesindeki bayanların istihdam oranı 26,7 iken, bu oran erkeklerde 87,3 olarak
hesaplanmıştır.8 2017 bilgilerine nazaran erkeklerin 83’ünün kendine ilişkin bir banka hesabı
varken bayanlarda bu oran 54’tür.9 Ayrıyeten çeşitli araştırmaların da gösterdiği üzere
bayanların bir kısmı gelir getirici işlerde çalışsalar dahi, parayı harcama üzerindeki
tasarruflarının meskendeki erkekler tarafından engellendiği, paralarına el konulduğu
bilinmektedir. Yoksulluk nafakası erkeklerin bayanlara bir lütfu değil, toplumsal cinsiyet
eşitsizliği nedeniyle çocukların ve yaşlıların bakımı dahil, mesken içinde yıllarca ücretsiz
emek sarf etmiş, bu sebeple çalışma hayatına hiç katılma imkanı olmamış, katılması
engellenmiş yahut mesken içindeki bakım emeği yükü nedeniyle iş hayatından ayrılmak
zorunda kalmış ve tekrar çalışma hayatına katılması önünde bir dizi pürüz bulunan bayanların, boşandıktan sonra ekonomik ve toplumsal hayata eşit katılımlarının
sağlanabilmesi için gerekli olan bir haktır.
Maddede yoksulluk nafakası alacak tarafa cinsiyet belirten bir ibare olmamasına karşın
nafaka alanların büyük çoğunluğunun bayanlar olmasının sebebi, toplumsal cinsiyet
eşitsizliğinden kaynaklanan ve boşanma ile kaçınılmaz olarak büyüyen kadın
yoksulluğudur. Toplumsal cinsiyet eşitsizliğinin bayanları evlilik içinde daha da
fakirleştirdiği gerçeği ortadayken, eşitsizliğin ürettiği yoksulluk ve şiddete ait sahici
tedbirler almak yerine hiçbir data ve gerçekliğe dayanmayan argümanlar üzerinden
bayanların yıllarca uğraş ederek kazandığı haklara saldırılması politik bir tercihtir.
Devletin vazifesi nafaka ödemek değil, bayanların toplumsal ve ekonomik hayata eşit
iştirakini güçlendirecek siyasetler geliştirmektir.
Devletin vazifesi nafaka ödemek değil, öncelikle yasal müdafaa altındaki bir haktan
faydalanmanın önündeki mahzurları, temel olarak da nafakanın ödenmesini gerektirecek
şartları ortadan kaldırmaktır. Devletin nafaka ödemesini önermek, nafaka
yükümlülüğünü bayanları evlilik içinde yıllarca şiddet sarmalıyla çevreleyen, kadınların
eğitim ve istihdama iştirakini engelleyen, mesken içi ve bakım emeğini görünmez hale
getirerek bayanları fakirleştiren erkeklerin üzerinden almak manasına gelmektedir.
Devletin misyonu, nafakayı sonlandırarak bayanların haklarını gasp etmek değil,
bayanların işgücü piyasasına katılabilmeleri için kamu hizmeti olarak fiyatsız, çalışma
saatleri ile uyumlu, nitelikli ve erişilebilir bakımevleri ve kreşleri açmak, kadınların
eğitime katılmaları önündeki mahzurları kaldırmaktır. Talebimiz kamu kaynaklarının
toplumsal cinsiyet eşitsizliğini giderecek, bayanların mesken ve aile içindeki konumlarını
güçlendirerek onların evliliğe, aileye, erkek şiddetine mahkum olmamalarının önünü
açacak, fiyatlı ve garantili işlere iştiraklerini kolaylaştırarak ekonomik
bağımsızlıklarını kazandıracak ve erkeklerle eşit ve nitelikli bir eğitim alabilmelerini
sağlayacak siyasetlere ayrılması, ve eşitsizliklerin giderilerek imkan ve hakların
genişletilmesi için tedbirler alınmasıdır.
Boşanma ve Nafaka Hakkı için Feministler
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı
